ធុច សេងហុង: December 2018

ជាងកាត់សក់ជិតផ្សារអូរឫស្សី ភ្នំពេញ
ជាសិស្សសាលារៀនផង ដើរលក់នំប៉័ង លក់ប៉ោងៗ បម្រើតុតាមហាង (ដើម្បីចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួ សារក្នុងនាមជាកូនច្បង)
គេចាប់ធ្វើទាហាន

ក្រោយឆ្នាំ១៩៧៥

ជម្លៀសទៅស្រុកខាងម្តាយ នៅភូមិកោះតូច ឃុំតាលន់ ស្រុកស្អាង ខេត្តកណ្តាលបាន ៦ខែ
ខ្មែរក្រហមបញ្ជូនទាំងគ្រួសារឲ្យទៅនៅភូមិត្រពាំងថ្ម សង្គាត់ប៉ោយចារ ស្រុកភ្នំស្រុក ខេត្តបាត់ដំបង មានការងារជាអ្នកលាយជីលេខ១ (ជីលាមកមនុស្ស)

ក្រោយឆ្នាំ១៩៧៩

បានមកនៅខេត្តសៀមរាបពីរខែបន្តដំណើរទៅរស់នៅស្រុកកំណើតខាងម្តាយជាថ្មីទៀត
ក្រោយមកលោកបានមករស់នៅភ្នំពេញ ហើយចូលបម្រើការនៅវិទ្យុជាតិកម្ពុជា។

គ. ស្នាដៃ៖

ឆ្នាំ១៩៦៨ បានសរសេរកំណាព្យមួយឈ្មោះថា "ក្តីលំបាកវេទនារបស់កូនអ្នកក្រ និងការបែង ចែកវណ្ណៈក្នុងសង្គមមនុស្ស"
ឆ្នាំ១៩៧០ សរសេររឿងអ្នកលេងជាយសមុទ្រ ជាប្រភេទប្រលោមលោកដោយបោះលក់តាម ផ្សារ។
ឆ្នាំ១៩៧២ សរសេររឿងគុហាថ្មលឿង ជាប្រភេទប្រលោមលោកភាគ (៥ភាគ) បានធ្វើឲ្យគាត់ ល្បីឈ្មោះ។
ឆ្នាំ១៩៧២ បានចូលជាសមាជិកក្រុមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ

មុនឆ្នាំ១៩៧៥លោកសរសេរបាន៩ស្នាដៃ។
ក្រោយឆ្នាំ១៩៧៩ លោកសរសេរបាន១៧៦ស្នាដៃ។

បើចង់ឲ្យកាន់តែច្បាស់សូមរកមើលឯកសារ "សិក្សាអត្ថបទអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ" ត្រង់ទំព័រទី ២១៥ ដល់ទំព័រទី ២១៧។

រីមគីន កើត នៅ ថ្ងៃ ទី ០៨ ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩១១ នៅ បាក់ទូក ក្នុង សង្កាត់ ទី៥ នៃ ក្រុង ភ្នំពេញ។ បិតា មាន តួនាទី ចុង ក្រោយ មុន ចូល និវត្តន៍ ជា ចៅហ្វាយ ខែត្រ កំពង់ ស្ពឺ នាម គីម, មាតា នាម រសា។ នៅ ជា កុមារ មាន ឈ្មោះ ហៅ ថា «ពន្លក»។ លោក បាន រៀប ការ ជាមួយ កូន ស្រី លោក ចៅ ក្រម ស្រីនាម នាង សិន ហៅ ស៊ីមន នៅ ថ្ងៃ ពុធ ទី ១៦ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៣៥។

@ការសិក្សា

កុមារ ពន្លក បាន រៀន សូត្រ ដំបូង នៅវត្តស្វាយដង្គុំក្នុង សំណាក់ លោក គ្រូ សាំ ងជាមា។ កុមារ ពន្លក បាន រៀន អាន សត្រា ច្បាប់ និង សត្រា រឿង ជា ច្រើន។ ក្នុង ជីវភាព នៅ វត្ត កុមារ ពន្លក បាន ក្រេប រសជាតិ ពុទ្ធសាសនា និង ស្គាល់ ជីវភាព នៅ វត្ត បាន ច្បាស់ លាស់។ ដល់ អាយុ ១០ឆ្នាំ បាន ទៅ ចុះ ឈ្មោះ រៀន នៅ សាលា ដែល បារាំង បាន បង្កើត។ កុមារ ពន្លក បាន ផ្លាស់ ឈ្មោះ ថា កាំង បាន ចូលរៀន ថ្នាក់ កុមារដ្ឋាន នៅ សាលា ឌូដាដឺឡាគ្រេ។ តែ ដល់ ក្រោយ មក ដោយ មេឃុំ សរសេរ ឈ្មោះ ខុស គិមកាំង ប្រែ ក្លាយ ទៅ ជា រីម គីន វិញ។ រីម គីន បាន រៀន ចប់ នៅ សាលា ឌូដាដឺឡាគ្រេ ហើយ ប្រលង ចូល រៀន នៅ អនុវិទ្យល័យស៊ីសុវត្ថិ ៕

@អំពីជីវភាពជាអ្នកនិពន្ធ

ដោយបានរៀនមើល រៀនស្ដាប់ រៀនសង្កេត រៀនពិចារណា រៀនជ្រើសរើស រៀនសរសេរផង លោករីម គីន បានបណ្ដុះចំណេះលោកជាមួយសៀវភៅបរទេស ជាពិសេសសៀវភៅបារាំង។ លោកមាននិស្ស័យក្នុងសំណេរតាំងពីអាយុជិត១៨ឆ្នាំ គឺពេលចូលរៀនក្នុងអនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថ ក្នុងឆ្នាំ ១៩២៩-១៩៣០។ អនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិ ជា«អនុវិទ្យាល័យឥណ្ឌូចិន» ហើយសម្បូណ៌សិស្សយួនមិនចាញ់សិស្សខ្មែរទេ។ ពិតមែនតែពេលនោះប្រទេសយួនឋិតក្នុងនឹមអាណានិគមបារាំងក៏ដោយ ក៏ប្រទេសគេមានអ្នកនិពន្ធច្រើន ហើយសៀវភៅបោះពុម្ពផ្សាយទៀតក៏មានមិនតិចដែរ។ នៅតាមផ្លូវប្រជុំជនក្នុងរាជធានី សៀវភៅចិនយួនមានលក់ពាសពេញ។ ដោយពុំអាចទ្រាំខ្មាស់ជាតិគេតទៅទៀតបាន យុវសិស្សរីម គីន ក៏ហាត់សរសេរបន្តិចម្ដងៗ ពីទេសភាពខ្លះ ពីមនោសញ្ចេតនាខ្លះ ជាពាក្យកាព្យ ហើយតែងយកមកអានធ្វើបទនៅពេលចេញលេខឬនៅពេលយប់។ ជំនក់ចិត្តក្នុងសំណេរបណ្ដាលឲ្យការសិក្សាទូទៅថយល្បឿន។ មិត្តភក្តិលោកតែងចំអកឡកឡឺយដាក់លោកហើយឲ្យងារជា «ប៉ូអែត»។ លោកមានគំនិតចង់ប្រែរឿងរបស់ «ម៉ូលីយែរ»។ ទោះបីគេចំអកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏លោកពុំខឹងនឹងគេដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញចិត្តជំនក់ក្នុងសំណេរបានដុតរោលលោកយ៉ាងខ្លាំង។ លោកល្បងយក«រឿងចៅក្ដាំងបាយ» មករចនាសរសេរជាថ្មីនៅពេលដែលលោករៀននៅឆ្នាំទី៣។ រួចលោកយកស្នាដៃនេះទៅបង្ហាញសាស្ត្រាចារ្យខាងខ្មែររបស់លោក ព្រមទាំងទទួលសេចក្ដីសរសើរដ៏រំភើបទៀតផង។

មុនពេលចេញធ្វើការជាក្រុមប្រឹក្សា សុខភាពបានតម្រូវឲ្យលោកចូលព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យ។ ពេលនោះលោកចាប់ផ្ដើមសរសេរ «រឿងសេនាកំសត់» បានមួយផ្នែក លុះដល់ឆ្នាំ១៩៥១ ទើបសរសេរបញ្ចប់ដោយមានការកែប្រែឆ្ងាយពីគំនិតដើម។ នៅបាត់ដំបងលោក «បាននឹកចង់បង្កើត-ឡាវ៉ា-ឬ-មនុស្សកំណាញ់របៀបខ្មែរ» ហើយក៏បានសម្រេច។ នៅភ្នំពេញក្រោយពី «រឿងខ្ញុំ» មក លោកបានសរសេររឿង «ឲ្យស្គាល់...» ជាពាក្យកាព្យទៀត។

@ស្នាដៃ រឿងសូផាត (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៣៨)

រឿង ចិត្តចងចាំ (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៤៨)
រឿង ស្ត្រីកំព្រា (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥១)
រឿង មើលព្រះចន្ទ (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥២)
រឿង នាងសមាភាវី (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥២)
រឿង ពលវង្សា (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥៣)
រឿង ក្លាហាន (បោះពុម្ព នៅ ឆ្នាំ ១៩៥៣)
រឿង នាង រតន នារី (ពាក្យកាព្យឆ្នាំ ១៩៣៨)
រឿង ឈាមរកឈាម(ពាក្យកាព្យឆ្នាំ ១៩៣៨)
រឿង រៀនមិនពន្យល់(ពាក្យកាព្យឆ្នាំ ១៩៣៨)

ធុច សេងហុង

Monday, 31 December 2018

Thursday, 27 December 2018

បរិវារសព្ទ PDF

Thursday, 20 December 2018

Tuesday, 18 December 2018

Monday, 17 December 2018

Saturday, 8 December 2018

Friday, 7 December 2018

ជីវប្រវត្តិ លោក ទី ជីហួត

ជីវប្រវត្តិ លោក រីម គីន

សង្ខេបរឿងមាលាដួងចិត្ត

Report Abuse